اثر همه گیری کرونا بر سیستم های سلامت و مراقبت های بهداشتی چه خواهد بود؟
دکتر جواد طلسچی یکتا؛ مددکار اجتماعی و مدیر مجله اینترنتی مددکاری اجتماعی
اثر همه گیری کرونا بر نظام سلامت: برای اولین با در تاریخ، متاسفانه این بحران باعث تعطیلی اقتصاد در سراسر جهان شده که نشان دهنده این است که بخش سلامت و اقتصاد جدایی ناپذیرند. در سراسر جهان، سیستم های سلامت برای مواجهه با چنین بحرانی طراحی نشده اند؛ چنین چالش غیرقابل پیش بینی و در مقیاس بزرگ نیازمند بسیج اضطراری منابع است که بر کل جوامع تاثیر می گذارد. همه گیری کرونا در جهت مخالف مسیری است که کشورهای جهان خصوصا کشورهای پیشرفته در پیش گرفته بوده اند.
اثر همه گیری کرونا بر نظام سلامت
دولت ها اقدامات اورژانسی را برای مقابله با این همه گیری انجام داده اند؛ در این شرایط سیستم های سلامت، با دو موضوع اصلی و موازی هم روبروست:
خستگی فیزیکی و روحی کارکنان بخش سلامت و زیرساخت های بیمارستانی فرسوده و دوم افزایش عقب افتادن درمان سایر بیماران. برای مثال، عدم توانایی و یا ترس افرادی که بیماری های زمینه ای خطرناک دارند جهت مشاوره با دکتر، مدیریت بیماری های مزمن را با مشکل روبرو ساخته و روند درمان بیماری های حادی چون سرطان به تعویق افتاده است.
همزمان بسیاری از مراکز سرطان نظارت ها، مشاوره ها و عمل هایی که غیر اورژانسی بوده اند را به تعویق انداخته اند. علاوه بر این، اقدامات مرتبط با مهار شیوع کرونا (انزوای تدریجی) همراه با رکود اقتصادی، بدون شک بر سلامت روانی (اضطراب و افسردگی) و جسمی (اضافه وزن و تغذیه نامناسب) تاثیرگذار خواهد بود.
در این شرایط و پس از شیوع ویروس کرونا و اثرات غیر قابل انکار آن بر تمامی جوانب، متخصصین ۱۰ سوال را پیرامون تاثیرات و تغییرات اجتناب ناپذیر این همه گیری بر سیستم های سلامت طرح کرده اند. این موارد، کلیدی برای فهم بستر گسترده تری هستند که قرار است سیستم های سلامت در آینده در چنین بسترهایی عمل نمایند.
آیا بخش سلامت قرار است همچنان هزینه زا باشد یا برعکس نوعی سرمایه گذاری؟ آیا میانگین ۱۰% تولید ناخالص داخلی که هزینه ی بخش سلامت می گردد همچنان به همین میزان باقی می ماند یا افزایش قابل توجهی را شاهد خواهیم بود؟
آیا قرار است خط مشی به سوی پیشگیری و بیماری های مسری باشد؟ آیا انتقال مراقبت ها به بیرون از فضای بیمارستان ادامه خواهد یافت؟ آیا دولت ها بودجه بیمارستان ها را افزایش خواهند داد؟
رویکردهای مرتبط با وابستگی افراد (سالمندان، کودکان، معلولین و بیماران روانی) چگونه متحول خواهد شد؟ خصوصا که پیش بینی ها بر افزایش مسائل سلامت روان خواهد بود؟
آیا ترکیب بین پوشش همگانی بهداشت تحت فشار سازمان بهداشت جهانی و مدیریت سلامت فردی تحول و تکامل می یابد؟
مجموعه مهارت های کارکنان بخش سلامت تغییر یافته و سیستم ها (برای مثال توانایی تخصیص دوباره منابع و بودجه ها به سرعت هر چه تمامتر) انعطاف پذیرتر خواهند شد؟ آیا ظرفیت نیروی بخش سلامت و زیرساخت ها از طریق شبکه های ایمن و پشتیبانی ها افزایش می یابد؟
آیا شاهد تمرکززایی یا تمرکززدایی در تصمیمات و زیر ساخت های بخش سلامت خواهیم بود؟
آیا دولت ها، حاکمیت فناوری ملی را در سیاست سلامت و بهداشت ادغام نموده و سازمان ها را مجبور می سازند که تولید ملی یا منطقه ای را خریداری نموده و یا شرکت ها را ملی کرده تا از تامین خدمات و محصولات به طور مستمر اطمینان حاصل نمایند؟ دولت ها در حالی که می خواهند در رقابت اقتصاد جهانی باقی بمانند چگونه در استقلال بخش سلامت و بهداشت خود تعادل ایجاد خواهند کرد؟
آیا چارچوب های مالکیت معنوی و انگیزه ها برای نوآوری اساسا تغییر خواهد کرد تا بتوان بحران های آتی را پیش بینی کرده و واکنش سریع داشت؟
آیا مشارکت بخش های دولتی- خصوصی در زیست بوم بخش سلامت یک هنجار و قانون خواهد شد؟
آیا سیستم های سلامت روند دیجیتالی شدن نظیر گردش کار در بیمارستان و جامعه، سوابق سلامت افراد، پزشکی از راه دور، و پشتیبانی از تصمیمات را تسریع می بخشند؟ قانون و مدیریت داده های سلامت به طرز قابل توجهی تغییر می یابد؟
آیا افراد، حاضر به اشتراک گذاری اطلاعات مرتبط با سلامتی شان خواهند شد و به موسسات علمی، سازمان های خصوصی درمانی و مسئولان بخش سلامت اعتماد خواهند کرد؟
منبع:
Impact of the Covid-19 pandemic on healthcare systems_.mhtml
